محققان MIT برای اثبات این مدعا با تکیه بر ترکیبی از سو استفادههای نرم افزاری و سخت افزاری که تاییدیه امضاها را بررسی میکند سیستمی به نام پکمن را طراحی کردند و از انجایی که تنها مقدار مشخصی از امضاهای ممکن در سیستم وجود دارد، پکمن میتواند تمامی آنها را امتحان کرده و معتبر بودن هر کدام را بفهمد. سپس نرم افزاری جداگانه از این امضا برای عبور از این مکانیزم دفاعی تراشه M1 استفاده میکند.
جوزف راویچاندران به عنوان دانشجوی دکتری MIT و یکی از نویسندگان این مقاله در این رابطه اظهار داشت: «ایده پشت احراز هویت اشاره گر این است که اگر همه لایههای امنیتی مختل شدند شما همچنان بتوانید برای جلوگیری از کنترل سیستم تان توسط فرد مهاجم روی این لایه حساب کنید. »
او در ادامه بیان کرد:«زمانی که احراز هویت اشاره گر معرفی شد ناگهان استفاده از دسته کاملی از نقصها برای مهاجمها سختتر شد. با جدیتر کردن این نقصها توسط پکمن، لایه تهاجمی کلی میتواند بسیار بزرگتر شود.» همچنین از آنجایی که این محققان از روشی مبتنی بر معماری میکرو برای دور زدن معیار امنیتی احراز هویت اشاره گر استفاده کردند، هیچ روشی برای وصله کرد این نقص وجود ندارد و سختافزار اجازه چنین کاری را نمیدهد.