البته فرد مهاجم برای ردیابی تراشههای بلوتوثی و شناسایی این نقص جزئی باید اول دستگاه را شناسایی کرده یا به نوعی اثر انگشت منحصر به فرد آن را به دست بیاورد. مهاجم پس از انجام این کار به یک دریافت کننده امواج رادیویی نیاز خواهد داشت که بتواند سیگنالهای رادیویی خام را ضبط کند. ظاهراً این کار را میتوان با دستگاه هایی که بیش از 150 دلار هزینه ندارند، انجام داد.
به این ترتیب استفاده از این روش هک برای ردیابی افراد از طریق بلوتوث در محیطهای شلوغ که دستگاههای با بلوتوث روشن آنها زیاد است سختتر میشود. محققان با تست این نقص وی 162 دستگاه توانستند تنها 40 درصد از تراشههای بلوتوثی را شناسایی کند. البته این رقم در 647 دستگاه تلفن همراه هوشمند مورد مطالعه به 47 درصد رسید.
این محققان در نتیجه گیری تحقیقات خود اظهار داشتند که:« با ارزیابی عملی بودن این حمله در دنیای واقعی و به ویژه در محیطهای شلوغی مانند کافی شاپ ها، متوجه شدیم که دستگاههای خاصی دارای اثر انگشت منحصر به فرد هستند و بنابراین به ویژه در برابر حملات ردیابی آسیب پذیر هستند. برخی دیگر دارای اثر انگشت مشترک هستند و آنها اغلب به اشتباه شناسایی میشوند.»